‘Wel kunnen, maar niet willen’. Kent u die uitdrukking? Eigenlijk wil je er geen woorden aan vuil maken, maar toch moet gezegd worden waar het op staat. Het begint al met de titel: Blond, brutaal en bidden. Twee bijvoeglijke naamwoorden en een werkwoord. Een onmogelijke combinatie. En dat geldt ook voor de inhoud. Een onmogelijke combinatie: goedkope keukenmeidenlectuur à la Bouquetreeks, aangevuld met essay-achtige, braaf-katholieke en daarmee volstrekt voorspelbare betoogjes. Mariska Orbán blikt terug op haar “stormachtige eerste jaar”, zo vermeldt de cover, als hoofdredacteur van het Katholiek Nieuwsblad. Je hoeft geen neerlandicus te zijn om te zien waar Orbán aan het woord is en wat de redactie van het krantje in elkaar heeft geknutseld. De stijlbreuken liggen er duimendik bovenop. Het slot van het boek is echter helemaal Orbán, als ze zich laat gaan in een stukje over de echoscopie die een zwangerschap aan het licht brengt: “Tranen glijden over mijn wangen. ‘Ik zie de baby’, roept onze dochter enthousiast. ‘Ik ook’, snik ik. Mijn man lacht opgelucht en geeft me een kushandje. ‘We krijgen toch een derde’, hoor ik hem zeggen. ‘Nu komt iedereen erachter dat we niet helemaal volgens de regels hebben gevast’, grap ik, aangezien de baby in de vastentijd verwekt is. We zij ruim twaalf weken zwanger. Als alles goed blijft gaan, krijgen we rond kerst een kindje.” Voor wie haar margeblaadje niet kent: het is de roeptoeter van (ultra)conservatief katholiek Nederland. De krant heeft met Orbán een bevallig blond kindvrouwtje op het schild gehesen, dat in alle onschuld volgens het r.-k. boekje weerwoord biedt aan de kritiek van ‘religie-vijandige krachten’ op de Rooms-Katholieke Kerk. Steeds terugkerende hete hangijzers zijn abortus, euthanasie en homoseksualiteit. Orbán doet sterk denken aan de onnozele blondine Britt Dekker, die door haar ontwapenende optreden hoge ogen gooit in de media. Met ook dat doel voor ogen schuift het Katholiek Nieuwsblad de infantiele Mariska als reclamesnolletje naar voren. Positieve of negatieve publiciteit, doet er niet toe. Als het onbekende krantje maar media-aandacht krijgt. Het begon kort na haar aantreden in september 2010 als hoofdredacteur met de geruchtmakende ‘open brief‘ aan Jeanine Hennis-Plasschaert, waarin ze geheel onbevangen het persoonlijk miskraamleed van de VVD-politica exploiteerde om haar standpunt over abortus bij een breed publiek over het voetlicht te brengen. En sindsdien is het maar doorgegaan met provocaties, in interviews, in commentaren, op Twitter, waar dan maar ook, culminerend in dit boekje. Mariska Orbán is op drift geraakt. God alleen weet waar het eindigt.
Mariska Orbán, Blond, brutaal en bidden: Waarom ik (nog steeds) katholiek ben, Uitgeverij Bert Bakker, Amsterdam 2011, 208 blz., € 19,95.
Update 2 november 2011: Dagblad De Pers citeerde vandaag uit deze boekbespreking en belichtte mijn leventje in de blogosfeer.
Rooms meisje 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.